Dojczland w.2

Jest to opowieść o niełatwym losie literackiego gastarbajtera. Pełna jest celnych obserwacji, błyskotliwych refleksji oraz niewyszukanego humoru.<br/>Autor<br/>Osnowa fabularna tej książeczki śmiesznej, a zarazem melancholijnej jest prosta: od kilkunastu lat Andrzej Stasiuk jako pisarz odbywa tury objazdowe po krajach niemieckojęzycznych. Czyta, odpowiada na pytania, wraca do hotelu, rano wsiada w pociąg, idzie na spotkanie, czyta, odpowiada na pytania, wraca do hotelu... Przemysław Czapliński<br/>Czyta się to świetnie! Zachwyca lekkość Stasiukowego pióra, żartobliwy ton, zręczne żonglowanie stereotypami ( ta opowieść jest pełna uprzedzeń ), z całą świadomością prowokacji, jaką owa żonglerka jest podszyta. I jeśli ktoś lubi pogodną, gawędziarską książkę tego autora sprzed dziewięciu lat ( Jak zostałem pisarzem ), a piszący te słowa bardzo ją lubi, to będzie mu dobrze również z Dojczland. Dariusz Nowacki<br/>Andrzej Stasiuk, piewca bezdroży Albanii, wielbiciel rumuńskich paradoksów i entuzjasta bałkańskich przestrzeni, napisał świetną książkę o Niemczech, kraju, który we wszystkich możliwych aspektach jest przeciwieństwem zapoznanych obszarów środkowo i wschodnioeuropejskich.<br/>Dojczland nawiązuje do najlepszych prozatorskich osiągnięć pisarza, zwłaszcza do świetnego Jadąc do Babadag podróż jest tu przede wszystkim metodą konstruowania własnej tożsamości i pretekstem do snucia opowieści. Artur Madaliński<br/>Wielką radość sprawił mi Andrzej Stasiuk książką Dojczland. Jarosław Klejnocki<br/>Kiedy próbuję szukać literackich analogii, przychodzą mi na myśl świetne Europeana Patrika Ourednika. Piotr Kofta<br/>Urok książki leży w spontanicznych szarżach mentalnych. Paweł Gołoburda<br/>