Pestki

Dziesiąty już tomik poetycki popularnego twórcy. Po raz pierwszy tak dużą przestrzeń wypełniły w jego twórczości nasi bracia mniejsi. Zwierzęta duże i małe, ich ,,nieludzka, a jakże ludzka obecność. Welz jest moim zdaniem poetą treści. On przede wszystkim wyłapuje egzystencjalne i ontologiczne ciężary i paradoksy naszego istnienia. Jakby chciał w najprostszych słowach ucapić trud życia, czyli wszystkie te uwikłania, które nie zapewniają nam słodkiego eudajmonizmu. ,,Mirosław Welz potrafi w sposób niezwykle prostolinijny mówić o sprawach ważnych, czasami bolesnych. W jednym z wierszy pada np. takie oczekiwanie: mieć duszę / Taką jak człowiek / lecz bardziej ludzką. Te trzy wersy to przecież wyzwanie dla długiego eseju i metafizycznego, i etycznego. Welz dzięki swojej prostolinijności osiąga zamierzony cel poprzez ascezę skojarzeń....Mirosław Welz żyje refleksyjnie i opowiada te wszystkie sprawy w pięknie niewydumany i nieprzegadany sposób. Mogę to tylko tak spuentować: taki prosty tomik, a taki mądry, poruszający i czuły" (Z posłowia Leszka Żulińskiego) Garść Boję się krzyczeć Nocą Zaciskam Twoje imię Czuję Jak uderzasz we mnie Coraz bardziej Wypadam z garści I nie potrafię się W nią wziąć.