Przywrócić Pamięć. Równajmy krok

We wszystkich społeczeństwach młodzież ta przyszłość narodu najmocniej zapala się do ideałów i najsilniej pragnie je urzeczywistniać, hołdując zasadzie: Mierz siły na zamiary, nie zamiar według sił. Mało mając doświadczenia życiowego, nie ogląda się na przeszkody i dąży do swego celu uparcie, rozumu szałem, jak pisze Mickiewicz. Ta sama jednak nieznajomość życia czyni ją nieodporną w zetknięciu z trudnościami i wywołuje często zniechęcanie się młodych.
Dobrze jest, że młodzi szukają prawdy, jasnego promienia i dążą ku słońcu, trzeba jednak uchronić ich przed rozgoryczeniem, spowodowanem zetknięciem się zbyt wygórowanego idealizmu z twardą rzeczywistością. Ta opiekuńcza rola przypada w udziale starszym członkom społeczeństwa (rodzicom, nauczycielstwu, spowiednikom), którzy starają się ustrzedz młodych od błędów, radząc, jak układać realne plany działania i pomagając konsekwentnie je realizować.
Podobnie ma się sprawa i w Związku Harcerstwa Polskiego: system zastępowy Baden-Powella daje dziewczętom i chłopcom ogromne pole do samowychowania w zastępie, jednak gromadami zuchów i drużynami harcerek kierują właściwie instruktorki dorosłe albo niepełnoletnie drużynowe, mające przy boku starsze opiekunki doradczynie, ponoszące odpowiedzialność za ich wspólną pracę. I choć oś harcerstwa stanowi obecnie niewątpliwie młodzież, grono instruktorskie to jak gdyby koło filomatów odpowiada faktycznie za kierunek i głębię ruchu skautowego) w Polsce.