Rosja. Wielkie zmyślenie

Rosja to kraj idei, a media odgrywają w<br/>nim wyjątkowo istotną rolę. W 1918<br/>roku Iwan Pawłow, wielki rosyjski<br/>fizjolog znany ze swojej pracy nad<br/>odruchami warunkowymi, wygłosił<br/>wykład w zmagającym się z głodem<br/>Piotrogrodzie. Twierdził, że zadanie<br/>każdego umysłu polega na dokładnym<br/>zrozumieniu rzeczywistości. Ale w<br/>Rosji, jak zauważył, interesują nas<br/>przede wszystkim słowa i nie zwracamy<br/>szczególnej uwagi na rzeczywistość. To<br/>dlatego Rosją w XX wieku rządzili<br/>literaci (Lenin wpisał taki właśnie<br/>zawód w rubryce paszport) i poeci (Stalin za młodu pisał przecież wiersze). O Maksymie Gorkim w<br/>latach 30. mówiło się, że to drugi człowiek w Związku Radzieckim po Stalinie plotkę tę z<br/>radością powtarzała sobie rosyjska diaspora w Paryżu. Najbardziej ponury dowód na szacunek<br/>wobec słowa pisanego zaś tkwił w eufemizmie na wyrok śmierci podczas wielkiego terroru<br/>stalinowskiego dziesięć lat bez prawa do korespondencji.<br/>Arkadij Ostrowski biorąc kredo Pawłowa poważnie napisał historię najnowszą Związku<br/>Radzieckiego i Rosji z perspektywy literatów, inteligentów i tych, którzy przejęli ich rolę po upadku<br/>ZSRR ludzi mediów i magnatów medialnych. Opisuje fantastyczne wolty, wielkie kryzysy i<br/>sposób, w jaki rosyjska mediokracja doprowadziła do stworzenia i ukoronowania Władimira Putina.<br/>