Słownik biograficzny słodowników, piwowarów...

Okres od około 1450 roku do wczesnych lat XVII wieku uważany jest za<br/>złoty wiek piwa. Jest to okres szybkiego wzrostu poziomu produkcji i konsumpcji,<br/>wyprzedzający rozwój ówczesnej populacji. Umowna granica<br/>rozdzielająca krainy o tradycjach winiarskich i piwowarskich przesunęła<br/>się wyraźnie w kierunku południowym. Rozwojowi piwowarstwa sprzyjał<br/>postęp technologiczny i rozwój wiedzy. Ówczesna Rzeczpospolita należała<br/>do krajów o ugruntowanej tradycji piwowarskiej, słynących z doskonałych<br/>piw pszenicznych, nazywanych białymi. Takie piwa ceniono wówczas<br/>najbardziej. Największym ośrodkiem produkcyjnym Rzeczypospolitej<br/>był rzecz jasna Kraków. Stanisław Kutrzeba, znakomity historyk i znawca<br/>dziejów miasta, początki tego rzemiosła wiązał z lokacją i przybyszami<br/>niemieckimi i pisał: A jeśli koloniści na sztandarze swoim wypisali trzy hasła:<br/>swobody, oszczędności i czystości, to u stóp tej chorągwi spostrzeglibyśmy bez wątpienia<br/>beczkę piwa i to dużą. Ta metaforyczna beczka znacznie powiększyła<br/>się w dobie nowożytnej. Piwowarstwo było największym i najważniejszym<br/>rzemiosłem uprawianym w ówczesnym Krakowie. Dość wspomnieć<br/>o 140 browarach, licznych słodowniach i niezliczonych karczmach obecnych<br/>w krajobrazie miasta.<br/>Historię piwowarstwa krakowskiego tworzyli ludzie, rzemieślnicy<br/>urodzeni w Krakowie, jak i przybyli z wielu wsi i miast ówczesnej Rzeczypospolitej,<br/>a nawet spoza jej granic. Poprzez ich historie prześledzić można<br/>dzieje piwa i piwowarstwa, nieodłączną część polskiej tradycji, o czym<br/>już w XIX wieku pisał Aleksander Jelski: Co prawda, proces techniczny piwowarstwa<br/>stanowi [...] najpraktyczniejszą stronę przedmiotu, tem niemniej i wiadomość<br/>historyczna o napoju z dawien dawna narodowym i najmniej szkodliwym,<br/>tudzież o literaturze ojczystej, dotyczącej wytworu onego i znaczenia w obyczajach,<br/>nie będzie może bez pożytku dla szerszego koła czytelników, lubiących wpatrywać<br/>się w przeszłość rodzimą. Ufam tedy w ich pobłażliwość w razie, gdyby mi się nie<br/>udało w czem sprostać zadaniu.<br/>