Unesco. Polskie Dziedzictwo

16 listopada 1945 r. w Londynie przedstawiciele 37 państw (w tym Polski) powołali do<br/>życia UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), czyli<br/>Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. Dziś organizacja<br/>zrzesza 193 państwa członkowskie oraz 7 państw stowarzyszonych. W 1976 r. zainaugurowano<br/>program Światowego Dziedzictwa UNESCO, którego efektem jest Lista Światowego<br/>Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.<br/>Na Liście UNESCO mogą zostać umieszczone dobra kulturalne, a więc m.in. dzieła architektury<br/>rzeźby i malarstwa, budowle o charakterze archeologicznym, jaskinie mające wyjątkową,<br/>powszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki oraz miejsca zabytkowe,<br/>czyli wspólne dzieła człowieka i przyrody. Każde musi mieć wyjątkową wartość<br/>uniwersalną, uznaną w oparciu o jedno ze ściśle określonych kryteriów. Jest ich w sumie<br/>dziesięć sześć dla zabytków kulturowych i cztery dla zabytków przyrodniczych.<br/>Obecnie na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO widnieje<br/>1121 obiektów w 167 krajach (stan na rok 2019), w tym 869 obiektów dziedzictwa<br/>kulturowego, 213 przyrodniczego i 39 mieszanych. Wśród nich znajduje się 16 polskich zabytków<br/>(w tym dwa transgraniczne). To właśnie obiektom z Polski poświęcono karty tej<br/>książki, opisując ich wygląd i historię oraz ilustrując wspaniałymi fotografiami.<br/>