Bez granic

Migracje, wędrówki, przemieszczenia. To tu, to tam. Szlaki wodne, lądowe, powietrzne, tworzące gęstą sieć przecinających się żyć, a jednak ze sobą współistniejące. Bez geograficznych podziałów i geodezyjnych granic. Za to instynktownie, z intuicją i odwagą, bo i z surowością Matki Ziemi zmierzyć się przyjdzie. Od tych najdrobniejszych organizmów po trzydziestotrzymetrowe olbrzymy. Samotni włóczykije, ale i stadni podróżnicy. Cyklicznie, w rytm pór roku, niezmienną trasą, mając za cel główny przedłużenie gatunku i przetrwanie. Bo gdzieś za ciepło, gdzie indziej za zimno i pożywienia jak na lekarstwo. Lektura, która od pierwszego spojrzenia stała się moją fascynacją, bo już szorstka struktura okładki zapowiadała przyrodniczą przygodę. Tak też się stało, nie zawiodła, ale wciągnęła w swój pasjonujący wir literatury non fiction. Ja chętnie przenikam do świata fauny i flory, który niezmiennie odkrywa nowe tajemnice, więc i tym razem przepadłam. Są tu wyścigi sardynek, dziewięciomiesięczny lot trzynastogramowych łozówek i rybitwa pospolita, która w ciągu roku pokonuje nawet osiemdziesiąt tysięcy kilometrów. Spotykamy nietoperze - wzory dla Batmana, które jednej nocy są w stanie złapać dwa tysiące komarów i ciem oraz poszukiwać odpowiednich warunków do hibernacji, a także żółwie morskie, posiadające szósty zmysł, który niczym GPS wskazuje im kierunek. Posłuchamy waleni - wirtuozów śpiewu i przyjrzymy się pingwinim marszom białookich. Są gnu, zebry, renifery, pulsujące inwazje żab i kraby kryjące się w leśnej gęstwinie. Wreszcie koła ratunkowe w postaci wysp karaibskich, piętnaście milionów obrączek w Europie i wrodzone kompasy. Język naukowy, choć nie przesadnie, całe morze cyfr, ciekawostek, wiedzy i niezbędnych informacji, ale zaskoczyły mnie fragmenty niczym z literatury pięknej. Bo co można powiedzieć o takich prozatorskich perełkach: "Jutrzenka maluje powietrze w ciepłe barwy, rozświetla tysiącem złotych odcieni pola zbóż, budzi rosnące gdzieniegdzie maki i sprawia, że białe ściany kamiennych domów Matery stają się jasnoróżowe. Miasto jeszcze śpi, ale piski jaskółek rozbrzmiewają już pomiędzy domami na wzgórzu i niżej, w skalistych wąwozach."? Przeplatały się więc ze sobą, koiły, tworząc spójną całość, a jednocześnie przypominając o moim zachwycie nad naturą, która taka mądra, taka uporządkowana i różnorodna. Taka zapierająca dech, że nie da się złapać w żadne opisy. Cud, już więcej się nie da. I choć w książce nie ma fotografii, to przekaz jest bardzo obrazowy - oczyma wyobraźni widziałam wszystko. Ba! Ja wędrowałam razem z naszymi zwierzęcymi bohaterami. Przepiękna to pozycja, niczym intrygujący krąg życia. O tych, którzy noszą w sobie niepisaną mapę - wyjątkową zdolność zapamiętywania zapachu, pola magnetycznego, czy punktów charakterystycznych miejsca, w którym powitały ten świat. Umiejętność trafiania do celu. Zawsze do domu. Bardzo Wam polecam. Wędrujcie z nią w te jesienno-zimowe wieczory i poranki. www.zyj-bardziej.pl