ROZMOWY ZWIERZĄT

Na samiutkim wstępie otrzymujemy esencję wszelkiego bycia - za Cesare Pavese: "Wszystko więc w życiu sprowadza się do tego: jak przełamać własną samotność, jak komunikować się z innymi". Czy tak właśnie nie jest, w świecie ludzi, ale i zwierząt? To pozycja o licznych zwierzęcych głosach, które nieustannie wybrzmiewają, a których często nie rozumiemy, a nawet nie zdajemy sobie sprawy z ich istnienia. Zdumiewająca - to bardzo dobre określenie, bo jak inaczej nazwać tę niezwykłość natury? Ten wielogłos, niby poznany, a wciąż dla nas tajemniczy? Jest tu język tańca, zapachowe przekazy, figury i dialekty. Są sygnały wizualne, zapachowe, chemiczne i dźwiękowe. Szepty, śpiewy, wonie, pozy. Czasem autentyczne, innym razem ukierunkowane na zmylenia przeciwnika. Poza prawdziwym przekazem jest więc zmyślanie i oszukiwanie, bo i w fauna nie zawsze gra czysto. Hierarchie, konflikty społeczne, flirty i okazywanie czułości, tak, tak, to wszystko i więcej jeszcze. Czy nie przypomina nam to ludzkich zmagań? Wbrew pozorom, nie różnimy się tak bardzo jak może się to nam wydawać. Spotykamy stworzenia przeróżne. Bogactwo gatunków. Owady, ptaki, ryby, płazy, gady, ssaki. Szeroki wachlarz zwierzęcych reprezentantów. A jak intrygująco! Jak barwnie! Poznajemy rytuały potrząsania głową, koci grzbiet i ułożenie na pingwina, choć ani jednym ani drugim się nie jest, a nawet choreografie z glonami, niczym akrobacje ze wstążką. Obserwujemy wysypiska pustych muszli - miasto Octopolis, zbudowane przez ośmiornice "ponure", czy puszenie się sierpówek, które pobudza odpowiednie ośrodki w podwzgórzu ptasiej pani. Bierzemy pod analityczną lupę intensywnie umaszczone zadki, które krzyczą "nie zbliżaj się!", czy rytmiczne poruszanie ogonem, niczym sygnał ostrzegawczy. Są walki na usta, zapachy, które kuszą i odpychają, ze skunksim bohaterem wielu kreskówek na czele, ale nie tylko. Próbujemy wcielić się w rolę tłumacza. Odkryć zakryte, rozszyfrować symbole i odkopać znaczenia. A niejednokrotnie jest to skomplikowane... Bo jak zrozumieć skoki gazelopki sawannowej - zwane pronkingiem, istne przechwałki, zamiast ucieczki w siną dal przed drapieżcą? Dlaczego kolor modliszki storczykowej niemal hipnotyzuje owady, a jedno pisklę kukułki naśladuje cały ich chór? Dlaczego samce saren szczekają namiętnie, choć z rozmnażaniem nie ma to wspólnego nic, a nic, miejskie ptaki śpiewają głośniej niż ich pozamiejscy bracia, a nietoperze wygrywają serenady? Czy wycie wilków zawsze brzmi tak samo i niesie jednakowy przekaz, świecenie w ciemnościach - bioluminiscencja ma ten sam cel, a tabeczne układy pszczół są niezmienne? Tak, tu możecie mieć "sto pytań do" i tyle też odpowiedzi uzyskacie. Literackie non fiction na długie wieczory, niczym podróż w nieznane. Dowiadujemy się, że machanie kończyną przez jaszczurkę jest niczym pogrożenie palcem czyhającym wężom, bo "nie ze mną te numery". Zmiana koloru przez kameleony ma zaimponować samicy, a niektóre odmiany patyczaków udają wysuszone rośliny, by nie być postrzegane jako atrakcyjne pożywienie. Bo kto chciałby jeść wióry? Okazuje się, że i w świecie zwierząt żyją seryjni mordercy, a na magiczne świetliki zewsząd czyhają zagrożenia. Z kolei surykatki, których najbardziej znanym przedstawicielem jest niewątpliwie Timon z "Króla Lwa", do perfekcji opanowały system ochronny. Wreszcie zdumiewające "bitwy laserowe" aligatorów amerykańskich - charakterystyczne syczenie, to wcale nie złowrogie dźwięki, ale nawiązywanie relacji z rodzeństwem i rozczulanie rodziców. No proszę! Tyle i jeszcze więcej. Dużo więcej. Zachwytów, szeroko otwartych oczu, rozmów z przyrodą. Popularnonaukowy język sprawia, że lektura staje się skarbnicą wiedzy, ale jak przystępnie podaną. Jak smakowicie. Są tony ciekawostek, faktów, badań, analiz. Arcyciekawie i po prostu nie znajdziemy nużącego milimetra. Tyle tam się dzieje, a to samo życie. Zero bajania i to fascynuje! A my, mimo naukowego postępu i technologicznego rozwoju, wciąż nie wiemy wszystkiego. Pozostają nierozwikłane zagadki, niewyjaśnione zachowania, nierozszyfrowane znaki. I to najbardziej mnie urzeka, bo możemy być odkrywcami. Tymi, którzy nie przeszkadzają, nie depczą, nie ingerują, ale wsłuchują się. Nieustannie. To wystarczy.